Crnogorska partizanka i jedna od prvih političkih komesarki u NOB-u Stana Tomašević dobila je mural u svom rodnom Baru. Njen lik oslikan je na jednoj zgradi na Obali 13. jula.
Centar za ženska prava iz Crne Gore objavio je da je nakon murala Kane Radević u Podgorici i Jelene Vicković na Cetinju, oslikao i mural Stane Tomašević u Baru, koji je autorsko djelo mlade crnogorske umjetnice Emine Nimanbegović.
Stana Tomašević (Bar, 28. april 1921. – Beograd, 1983) je bila jugoslovenska partizanka, politički komesar, a nakon rata društveno-politička radnica Crne Gore i SFRJ i prva žena ambasador Jugoslavije.
Rođena je 28. aprila 1921. godine u Baru. Njen otac Petar Tomašević bio službenik, pa se zbog očeve česte promene službe, školovala u različitim mestima. Godine 1929. njena porodica se kolonizovala na Kosovu i Metohiji. Učiteljsku školu je pohađala u Kosovskoj Mitrovici, Cetinju i Sarajevu, a od avgusta 1940. godine je radila kao učiteljica u selu Vrulja, kod Pljevalja, gde je zatekao početak Drugog svetskog rata.
Drugi svjetski rat
Nakon okupacija Jugoslavije, 1941. godine zajedno sa bratom Dušanom se uključila u Narodnooslobodilački pokret (NOP), a nakon izbijanja ustanka u Crnoj Gori jula 1941. godine je primljena u članstvo Komunističke partije Jugoslavije (KPJ).
Borila se najpre u partizanskom bataljonu „Jovan Tomašević”, a potom u Četvrtoj proleterskoj crnogorskoj udarnoj brigadi. Bila je jedna od prvih žena-boraca koje su se nalazile na funkciji političkog komesara, a kasnije se nalazila na drugim političkim funkcijama – člana Biroa Mesnog komiteta KPJ za Cetinje, člana Sreskog komiteta KPJ za Boku Kotorsku, člana Politiodela brigade, sekretara Pokrajinskog komiteta SKOJ-a za Crnu Goru i člana Biroa Pokrajinskog komiteta KPJ za Crnu Goru.
Aktivno je radila na organizovanju omladine i njenom uključivanju u Narodnooslobodilačku borbu, kao i na organizovanju Ujedinjenog saveza antifašističke omladine Jugoslavije (USOAJ).
U novoj Jugoslaviji
Završetak rata je dočekala u Beogradu. Bila je bolesna i iscrpljena pa je izvesno vreme provela na bolničkom lečenju. Tada joj je, greškom nedovoljno osposobljenog medicinskog osoblja, transfuzijom data krv zaraženog davaoca, što je izazvalo teško oboljenje, od čijih će komplikacije kasnije dobiti rak jetre, od koga je i umrla u 60 godini života.
Nakon ozdravljenja bila je član Biroa Centralnog komiteta Saveza komunističke omladine Jugoslavije i potom Narodne omladine Jugoslavije. Godine 1954. u Beogradu je završila Filozofski fakultet, nakon čega je obavljala brojne važne društveno-političke funkcije.
Godine 1963. na predlog predsednika SFRJ Josipa Broza Tita prešla je u diplomatsku službu i postala je ambasador SFRJ u Norveškoj. Stana je tada postala prva žena ambasador u istoriji jugoslovenske diplomatije.
Pošto je tokom službe u Oslu, Stana stekla veliki broj prijatelja i postigla zavidan ugled, 1973. godine je bila jedna od glavnih ličnosti koja je vodila kampanju da Tito odbije Nobelovu nagradu za mir. Od 1974. do 1978. godine je bila na dužnosti ambasadora u Danskoj.
Po povratku u Jugoslaviju nalazila se na funkciji predsednika Saveznog veća Skupštine SFRJ. Bila je birana za člana Centralnog komiteta Saveza komunista Crne Gore, a nalazila se i na funkciji predsednika Komisije za negovanje revolucionarnih tradicija Saveznog odbora Socijalističkog saveza radnog naroda Jugoslavije.
Umrla je u leto 1983. godine u Beogradu i sahranjena je u Aleji narodnih heroja na beogradskom Novom groblju.
Čitava njena porodica je učestvovala u Narodnooslobodilačkom ratu, a brata Duška su ubili četnici. Njen brat Nebojša Bato Tomašević (1929–2017), bio je diplomata i publicista. Bila je udata za norveškog reditelja Eugena Arnesena, koji je umro 1969. godine.