Во септември 1942 година, двајцата храбри македонски борци, Мирче Ацев и Страшо Пинџур, заминаа на терен со цел да ги посетат партиските организации и партизанските одреди во Велешко и Прилепско. Нивната посветеност на борбата за ослободување од окупаторскиот режим ги направи симбол на непокорливоста и слободољубивиот дух на македонскиот народ.
Но, судбината немаше милост за овие херои. Сосема случајно, на 19 декември 1942 година, во Велес, бугарската полиција ги уапси. Оттаму, тие беа пренесени во озлогласената Обласна полициска управа во Скопје, каде што беа изложени на немилосрдни мачења и сурово испрашување.
И покрај бруталноста на тортурата, Мирче Ацев го покажа својот херојски дух, одбивајќи да даде било какви информации за организацијата. Единственото што го откри беше неговото име и презиме. Неговата цврста волја ги разлути полицајците, кои, немоќни да го скршат, го мачеа до смрт. На 4 јануари 1943 година, по долгите часови ѕверско испрашување, бугарската полиција ги уби и Мирче Ацев и Страшо Пинџур без судски процес.
За да ја прикрие својата суровост, полицијата го фрли полуживото тело на Ацев низ прозорецот, обидувајќи се случајот да го прикаже како самоубиство. Но, вистината за нивното јунаштво и жртва брзо се прошири, инспирирајќи нови борци за слобода.
Во чест на големата жртва на Мирче Ацев, Првиот партизански баталјон на Народноослободителната војска на Македонија го доби неговото име. Нивната храброст не беше заборавена – Мирче Ацев и Страшо Пинџур беа прогласени за народни херои на Југославија на 29 јули 1945 година.