Izbori u Sjevernoj Koreji održavaju se svakih četiri do pet godina za Vrhovnu narodnu skupštinu i svake četiri za lokalne narodne skupštine. Glasanje je obavezno iako je manje više besmisleno a izlaznost najčešće dostiže cifru od 99 odsto.
Iako se u zapadnoj javnosti Sjeverna Koreja smatra jednopartijskom državom malo je poznato da u toj zemlji formalno postoji i opozicija. Ta opozicija u Vrhovnoj narodnoj skupštini Sjeverne Koreje ima 80 poslanika ili 12,5 odsto. To je za balkanske prilike “pristojna brojka”, puno veća recimo od brojke koju opozicija nakon izbora ima u Srbiji ili u pojedinim kantonima Bosne i Hercegovine kojima upravlja HDZ BIH. |pak uloga opozicije u Sjevernoj Koreji je sasvim bizarna.
Glasanje u Sjevernoj Koreji sa stanovišta mogućnosti izbora je potpuno besmisleno jer vladajuća Radnička Partija Koreje na izbore izlazi ujedinjena sa formalnom opozicijom u “široku koaliciju” pod nazivom Demokratski front za ponovno ujedinjenje Koreje. Kako se Sjeverna Koreja zalaže za ujedinjenje Korejskog poluostrva a radi se o paroli u koju se “ne smije dirati” , oko nje dinastija Kim već decenijama sve partije uspjeva ugurati u isti koš. Radi se taktici ništa drugačijoj od one koju koriste pojedini balkanski političari kad okupljaju sve stranke oko neke nacionalne ideje. Razlike mogu da postoje oko nekih pitanja poput poreske politike ali oko ovog pitanja mora postojati jedinstvo. Tako u praksi glasanje u Sjevernoj Koreji postaje besmisleno jer se mjesta u parlamentu unapred podijele unutar “široke nacionalne koalicije”.
Liste kandidata se dogovore između vladajuće Radničke stranke i trenutno tri opozicione liste a na sam dan izbora birači imaju jednostavan izbor glasati za kandidata koji je predložen ili glasati protiv njega. Glasanje je formalno tajno ali birač koji želi glasati protiv nekog predloženog kandidata to mora učiniti javno. Radi se o modelu koji predstavlja ekvivalent “ćoraviim kutijama” u SFRJ.
Kad se izbori završe svih 687 mjesta pripadne širokoj koaliciji za ujedinjene Koreje, koja zatim po dogovoru vladajućoj Radničkoj partiji Koreje dodjeli 607 od 687 mjesta u parlamentu.
Socijaldemokratska stranka Sjeverne Koreje trenutno je druga najveća partija u zemlji koja ima 50 mjesta u parlamentu. Od postojanja Sjeverne Koreje na izbore izlazi u okviru pomenute “široke koalicije” ali ranije je bila puno više kritički nastrojena prema vlasti nego danas. U kasnim 80-ima stranački časopis počeo je objavljivati tekstove koji kritikuju vladinu politiku. To je variralo od poziva da se pruži veća podrška osobama sa invaliditetom do zahtjeva da se omogući biranje više od jednog kandidata po izbornom okrugu. Ipak ta joj kritika nije donije puno sreće pa je recimo 1990. godine imala svega 14 poslanika u parlamentu a u nekoliko ranijih izbornih ciklusa nije imala ni jednog. Danas ta stranka više liči na lojalnog partnera iako ne učestuje u vršenju vlasti. Često se u sjevernokorejskoj propagandi ova stranka koristi za pridobijanje simpatija zapadne javnosti gdje je socijal-demokratija prilično zastupljena.
Chondoist Chongu partija je treća stranka po veličini u Sjevernoj Koreji i trenutno u parlamentu ima 22 mjesta.Ova partija nastala je kao vjerski pokret i žarište korejskog nacionalizma i smatra se strankom desnog centra. Nakon podjele Koreje podijelila se i stranka a antikomunistički članovi čak su jedno vrijeme vodili gerilski rat protiv Sjeverne Koreje. Danas se ta stranka očistila od antidržavnih elemenata i formalno je lojalna zvaničnoj državnoj politici. U zvaničnim istupima stranka često izigrava “većeg katolika od Pape” odnosno zalaže se za radikalniji pristup protiv amerićkih imperijalista.
Šest poslanika u parlamentu pripada udruženju Chongryon koje predstavlja zajednicu korejske dijaspore u Japanu koja je lojalna Sjevernoj Koreji i podržava državnu politiku.
U parlamentu Sjeverne Koreje postoje i dva nezavisna poslanika.