Junuz Kečo, prema kome je snimljen film “KUDUZ”, rođen 12.06.1943.godine u Žeželovu-Kiseljak a poginuo 19.08.1993.godine u selu Gojkovac-Kiseljak, kao vojnik-diverzant, pripadnik 9. brdske brigade Armije RBIH.
Život Junuza Keče jedna je od najkontroverznijih priča u bivšoj Jugoslaviji. Stravično ubistvo potreslo je cijelu bivšu državu, a desilo se u selu Gornja Bioča kod Hadžića, u kući Halila Džambasa. Junuz Kečo je, u divljem nastupu ljubomore, u kući Halila Džambasa, 21. 3. 1985. nožem nasmrt izbo svoju ženu Rasemu Fazlibašić.
Sedam puta je ubo u grudni koš i leđa. Polomio joj je rebra, izbo jetru i pluća. Junuz je divljački izmasakrirao ženu koju je, kako je kasnije u svojim iskazima te pismima navodio, volio više nego sebe. Po ovoj istinitoj priči snimljen je film “Kuduz”.
Njenu vanbračnu kćerku Sanelu je volio kao da je njegova, a i ona je njega gledala kao oca.
Junuz Kečo je pobjegao na početku rata iz zatvora u Foči, zajedno sa petoricom zatvorenika, gdje je Kečo izdržavao zatvorsku kaznu.
U Lepenici je odmah formirao diverzantsko-izviđačku grupu kojom je komandovao i koju je vodio u mnoge akcije.Ono iskustvo koje je stekao skrivajući se od vlasti, poslije ubistva svoje žene Raseme i ranjavanja njenog ljubavnika, Kečo je primjenio u ratu gdje je bio dva puta ranjavan.
Da život piše nevjerovatne priče, potvrđuje činjenica da su Junuz Kečo i njegova 14-godišnja pastorka Sanela Fazlibašić poginuli zajedno 19. avgusta 1993. godine u selu Gojakovac kod Lepenice. Tačan način njihove smrti do danas je ostao nepoznanica.
Jedni kažu da su otišli do sela koje se nalazilo na liniji razdvajanja između linija Armije BiH, HVO-a i Vojske RS, a drugi, pak, da su išli po stvari iz napuštenih domova kako bi opremili kuću u mjestu Mokrine koju su dobili na korištenje nakon pada Gornjeg Žeželeva.
Kako kažu mještani Junuzovog rodnog mjesta, Junuz i Sanela su istinu ponijeli sa sobom. Kečo i Fazlibašić posljednji smiraj našli su na mezarju Mokrine.