Na današnji dan donesena je čuvena Obznana kojom je Kralj Aleksandar I Karađorđević zabranio Komunističku partiju Jugoslavije.
Tim potezom je po mnogim kasanijim ocjenama Kraljevina SHS stvorila “vlastitog grobara” jer je KPJ uspjela preživjeti teror, hapšenja, ubistva istaknutih članova i na kraju izaći još jača.
Zakonu je prethodila Obznana koja je donesena 8 mjeseci ranije a kojom je KPJ zabranjena. Međutim Obznana nije objavljena u službenim novinama nego samo izlijepljena na ulicama.“ Sa pravnog stanovišta, Obznana je izgledala kao jedno „parče papira“ koja je trebala da posluži „kao sredstvo političkog prepada i zastrašivanja“.
Ipak progon i ubistva istaknutih komunista trajala su mjesecima a zbog ovog zakona i Josip Broz Tito 1928. godine je uhapšen i osuđen na Bombaškom procesu šest godina.
Ka kao odgovor na zabranu KPJ mladi komunista i član organizacije Crvena pravda Alija Alijagić u Delnicama je 21.7.1921. izvršio atentat na ministar policije Milorad Drašković, autora Obznane.
Odmah poslije Draškovićevog ubistva Kralj Aleksandar inicira donošenje Zakona o zaštiti države kojom je KPJ potpuno zabranjena.
Nakon zabrane Komunističke partije na stotine komunista je izbjeglo u SSSR. Parlamentarnim zastupnicima KPJ onemogućen rad (kasnije su njihovi mandati poništeni), svaka komunistička propaganda u zemlji je zabranjena.
Zaplijenjena je sva imovina partije i zatvoreni svi partijski i sindikalni domovi. KPJ je ostvarila prilično dobar rezultat na izborima 1920. kada je postala treća stranka po snazi a njihov lider Filip Filipović pobijedio je na izborima za gradonačelnika Beograda ali mu nije dozvoljeno da prezme mandat.
Svako zalaganje za radnička prava kroz sindikate, štrajkove isl. moglo je biti proglašeno za “komunističku propagandu”, a mjere policijskog terora široko su primjenjivane protiv protivnika režima, u interesu samog kralja i istaknutih pojedinaca.
Svako ko bi protiv državnog nasilja protestovao mogao je i sam biti uhapšen kao onaj koji ugrožava »mir i spokojstvo Države«. Ukupno je bilo uhapšeno oko 10.000 ljudi ali pravi progon komunista u Kraljevini došao je 8 godina kasnije nada je Kralj Aleksandar uvođenje Šestojanuarske diktature zabranio i sve ostale stranke u zemlji. U sukobima sa policijom u kratkom periodu ubijeno je 7 sekretara SKOJ-a.
Alija Alijagić je nakon atentata na Milorada Dršakovića uhapšen , osuđen na smrt i obješen 8. marta 1922 godine.
Na sudskom su procesu, uz Alijagića, bili optuženi i još neki članovi organizacije Crvena pravda, poput Rodoljuba Čolakovića koji je bio istaknuti komunistički funkcioner nakon 1945. godine.
Čolaković je u TV filmu “Zasto je pucao Alija Alijagic” iz 1974. godine rekonstruisao sudski proces koji je tada vođen i opisao svoju ulogu u atentatu.
Alijagićev je grob ubrzo postao okupljalište mladih komunista, pa je kraljevska policija 1925. godine ekshumirala njegovo tijelo i ponovno ga pokopala u selu Turija pokraj Bihaća gdje se i danas nalazi.
Nakon Drugoga svjetskoga rata po njemu je nazvana jedna ulica u beogradskome naselju Petlovo brdo a koja je 2005. godine preimenovana u Ulicu Milorada Draškovića.
Komunistička partija do kraja postojanja Kraljevine Jugoslavije nije legalizovana a brojni zatvorenici predati su njemcima nakon okupacije. Zanimljivo je da je zabrana KPJ uvrštena i u Oktroisani ustav iz 1931. godine.
Upravo po tom ustavu Josipu Brozu je nakon sporazuma sa Šubašićem ponuđeno da bude premijer Jugoslavije ali je mandat morao dobiti direktno od kralja.
Anegdota kaže da je Tito na sastanku sa Šubašićem rekao da on po tom ustavu treba biti u zatoru a ne biti premijer, pa je odbio taj formalni čin da mu Kralj uruči mandat i postao ministar odbrane u prvoj Vladi FNRJ.