Odluku prenosimo u cjelosti:
Odbacuje se i ne prihvata cjelokupan postupak pred Sudom BiH u predmetu broj S1 2 K 046070 23 K koji se vodio po optužnici Tužilaštva BiH, i to:
– protiv Predsjednika Republike Srpske Milorada Dodika zbog potpisivanja ukaza o proglašenju zakona koje je u okviru svoje ustavne nadležnosti donijela Narodna skupština Republike Srpske kao najviši organ strane potpisnice svih 11 aneksa Opšteg okvirnog sporazuma za mir u Bosni i Hercegovini i
– protiv vršioca dužnosti direktora JU „Službeni glasnik Republike Srpske“ Miloša Lukića, zbog objavljivanja zakona koji su proglašeni na osnovu člana 80. stav 1. tačka 4. Ustava Republike Srpske,
jer su Predsjednik Republike Srpske i v.d. direktor JU „Službeni glasnik Republike Srpske“ u obavljanju svojih dužnosti postupali u skladu sa Ustavom Republike Srpske i Zakonom o objavljivanju zakona i drugih propisa Republike Srpske („Službeni glasnik Republike Srpske“, br. 67/05, 110/08 i 60/23).
II
Odbacuju se i ne prihvataju sve radnje koje je u postupku iz tačke 1. ove odluke provelo Tužilaštvo BiH i Sud BiH, kao neustavne, nezakonite i suprotne međunarodnom pravu.
III
Presuda donesena u predmetu iz tačke 1. ove odluke ne proizvodi bilo kakve pravne posljedice, a iz razloga što je zasnovana na protivpravnom djelovanju njemačkog državljanina Kristijana Šmita.
IV
Odbacuju se sve radnje, postupci, odluke kao i svi drugi akti njemačkog državljanina Kristijana Šmita koji nije imenovan za visokog predstavnika za BiH u skladu sa Aneksu 10 Dejtonskog sporazuma, i to po dva osnova:
– Republika Srpska kao strana potpisnica Aneksa 10, aktom Narodne skupštine od 10.03.2021. godine je odbila postavljenje bilo kog novog visokog predstavnika nakon ostavke Valentina Incka i
– Savjet bezbjednosti UN je odbio potvrditi Kristijana Šmita kao visokog predstavnika koga je na prijedlog Njemačke navodno imenovala grupa ambasadora nekoliko zemalja koji su akreditovani u Sarajevu, koji su time miješajući se u unutrašnja pitanja BiH kao zemlje domaćina, grubo prekršili Bečku konvenciju o diplomatskim odnosima.
U skladu sa naprijed navedenim postupanje po osnovu akata subjekta koji nije legalno izabran za visokog predstavnika za BiH, koji nadalje nema nikakva ovlašćenja po osnovu međunarodnog prava, protivpravno je, te su sva njegova pismena, ništava i pravno neobavezujuća za bilo koga.
V
Visoki predstavnik, kao stranac i pojedinac, i kao punomoćnik i pomagač strana potpisnica, Aneksom 10 Dejtonskog sporazuma nije dobio izvršna ovlašćenja, a pogotovo nije dobio zakonodavna ovlašćenja, jer bi to bilo u suprotnosti sa članom 1.2. Ustava BiH po kome je „Bosna i Hercegovina demokratska država koja funkcioniše u skladu s vladavinom prava i ima slobodne i demokratske izbore“.
VI
Republika Srpska će dosljedno poštujući član 3.3 Aneksa 4 Dejtonskog sporazuma odnosno Ustava BiH po kojoj će se „entiteti i svi njihovi dijelovi u potpunosti pridržavati Ustava BiH, koji ima prednost nad onim odredbama zakona Bosne i Hercegovine, kao i ustava i zakona Еntiteta koje nisu u skladu s njim,“ donijeti zakon kojim će ograničiti bilo kakvo djelovanje i postupanje Tužilaštva BiH, Suda BiH, Državne agencije za istrage i zaštitu i Obavještajno-bezbjednosne agencije BiH, kao vanustavnih institucija na području Republike Srpske.
VII
1) Zadužuje se Vlada Republike Srpske da obezbijedi materijalno-tehničke uslove za preuzimanje u instistucije Republike Srpske svih predstavnika srpskog konstitutivnog naroda i predstavnike Republike Srpske na nivou BiH kao i svih zaposlenih iz reda srpskog naroda u zajedničkim institucijama BiH.
2) Do donošenja zakona kojim se reguliše rad vanustavnih institucija BiH i pratećih propisa, ne priznaje se djelovanje ovih institucija na teritoriji Republike Srpske.
VIII
1) Republika Srpska poziva Federaciju BiH, kao drugu stranu potpisnicu Aneksa 4, da se u roku od 30 dana izjasni o vraćanju na doslijednu primjenu Ustava BiH kao međunarodnog ugovora. Republika Srpska će se u istom roku izjasniti o odgovoru Federacije BiH.
2) U slučaju da se Federacija BiH ne izjasni o doslednoj primjeni Aneksa 4 Dejtonskog sporazuma, odnosno Ustava BiH, Republika Srpska će, kao strana ugovornica, preduzeti korake u skladu sa Bečkom konvencijom o pravu međunarodnih ugovora i drugim aktima međunarodnog prava.
IX
Obavezuju se svi organi i institucije Republike Srpske kao i svi predstavnici Republike Srpske u organima na nivou institucija BiH na striktno poštovanje ove Odluke.
X
Ova odluka stupa na snagu narednog dana od dana objavljivanja u Službenom glasniku Republike Srpske.
OBRAZLOŽЕNjЕ
PRIJЕDLOGA ODLUKЕ O MJЕRAMA I ZADACIMA PROISTЕKLIM IZ NЕUSTAVNIH ODLUKA I POSTUPAKA VANUSTAVNIH INSTITUCIJA BIH
I USTAVNI OSNOV
Ustavni osnov za donošenje Odluke o mjerama i zadacima proisteklim iz neustavnih odluka i postupaka vanustavnih institucija BiH sadržan je u članu 70. stav 1. t. 2. i 11. Ustava Republike Srpske kojim je propisano da Narodna skupština Republike Srpske donosi zakone, druge propise i opšte akte i obavlja i druge poslove, u skladu sa Ustavom i zakonom, te u članu 177. stav 2. Poslovnika Narodne skupštine Republike Srpske („Službeni glasnik Republike Srpske“, broj 66/20) kojim je propisano da Narodna skupština donosi zakone, druge propise i opšte akte i članu 181. kojim je propisano da se odluka donosi kao akt izvršavanja prava i dužnosti Narodne skupštine.
II RAZLOZI ZA DONOŠЕNjЕ ODLUKЕ I OBRAZLOŽЕNjЕ PRЕDLOŽЕNIH RJЕŠЕNjA
U skladu sa Aneksom 4. Dejtonskog sporazuma odnsono Ustavom BiH nije utvrđena pravosudna nadležnost organa BiH (izuzev Ustavnog suda BiH kao specifičnog organa), niti je Ustav BiH ovlastio Parlamentarnu skupštinu kao jedinog ustavnog zakonodavnog organa na nivou BiH da može donijeti zakone i ustanoviti pravosudnu nadležnost i osnovati pravosudne organe, jer je to isključiva nadležnost entiteta od kojih se sastoji „Bosna i Hercegovina“ kao državna zajednica ustanovljena međunarodnim ugovorom. Aneksom 4. Dejtonskog sporazuma odnosno Ustavom BiH članom 3.3. koji glasi: „Sve vladine funkcije i ovlaštenja koje u ovom Ustavu nisu izričito dodijeljene institucijama Bosne i Hercegovine, pripadaju entitetima“, jasno i precizno se vrši podjela nadležnosti između nivoa BiH i entiteta – Republike Srpske i Federacije BiH.
Zakoni o Sudu BiH i Tužilaštvu BiH nametnuti su odlukama visokih predstavnika Volfganga Petriča i Pedi Еšdauna, kršenjem njihovog mandata utvrđenog Aneksom 10. Opšteg okvirnog sporazuma za mir u BiH, kojim su strane potpisnice među kojima i Republika Srpska, zatražile „postavljanje visokog predstavnika u skladu sa relevantnim rezolucijama Savjeta bezbjednosti UN kako bi pomogao stranama i njihovim naporima da mobilišu, te po potrebi koordinišu aktivnostima organizacija i agencija koje su uključene u civilne aspekte mirovnog rješenja.“.
Shodno navedenom, a u svijetlu montiranog političkog procesa koji se provodi pod pritiskom pojedinih elemenata međunarodne zajednice, Republika Srpska odnosno Narodna skupština Republike Srpske kao najviše zakonodavno tijelo i tijelo koje predstavlja građane iz cijele Republike Srpske se odlučila na donošenje odluke kojom se odbacuje i ne prihvata postupak pred Sudom BiH u predmetu broj S1 2 K 046070 23 K koji se vodio po optužnici Tužilaštva BiH protiv Predsjednika Republike Srpske Milorada Dodika zbog potpisivanja ukaza o proglašenju zakona koje je u okviru svoje ustavne nadležnosti donijela Narodna skupština Republike Srpske kao najviši organ strane potpisnice svih 11 aneksa Opšteg okvirnog sporazuma za mir u Bosni i Hercegovini i protiv vršioca dužnosti direktora JU „Službeni glasnik Republike Srpske“ Miloša Lukića, zbog objavljivanja zakona koji su proglašeni na osnovu tačke 2. Amandmana XL na član 80. stav 1. tačka 4. Ustava Republike Srpske.
Dakle osnovni razlog za donošenje ove odluke je odlučno odbacivanje procesa koji se vodi iz razloga što su Predsjednik Republike Srpske i v.d. direktor JU „Službeni glasnik Republike Srpske“ u obavljanju svojih dužnosti postupali u skladu sa Ustavom Republike Srpske i Zakonom o objavljivanju zakona i drugih propisa Republike Srpske („Službeni glasnik Republike Srpske“, br. 67/05, 110/08 i 60/23).
Dalje, Narodna skupština Republike Srpske ovom odlukom još jednom naglašava i ističe da odbacuje sve radnje, postupke, odluke kao i sve druge akte njemačkog državljanina Kristijana Šmita koji nije imenovan za visokog predstavnika za BiH u skladu sa Aneksom 10 Dejtonskog sporazuma. Republika Srpska ne prihvata i odbacuje radnje i postupke Kristijana Šmita po dva osnova: 1. Republika Srpska kao strana Aneksa 10, aktom Narodne skupštine od 10.03.2021. godine je odbila postavljenje bilo kog novog visokog predstavnika nakon ostavke Valentina Incka i 2. Savjet bezbjednosti UN je odbio potvrditi Kristijana Šmita kao visokog predstavnika koga je na prijedlog Njemačke navodno imenovala grupa ambasadora nekoliko zemalja koji su akreditovani u Sarajevu, koji su time miješajući se u unutrašnja pitanja BiH zemlje domaćina, grubo prekršili Bečku konvenciju o diplomatskim odnosima.
Pored toga što je Kristijan Šmit nelegalno izabran, te ne posjeduje ni legalitet niti legitimitet za obavljanje funkcije visokog predstavnika, potrebno je istaći da Visoki predstavnik kao stranac i pojedinac i kao punomoćnik i pomagač strana potpisnica, Aneksom 10 Dejtonskog sporazuma nije dobio nikakva izvršna ovlašćenja, a pogotovo nije dobio nikakva zakonodavna ovlašćenja, jer bi to bilo u suprotnosti sa članom 1.2. Ustava BiH po kome je „Bosna i Hercegovina demokratska država koja funkcioniše u skladu s vladavinom prava i ima slobodne i demokratske izbore”.
Njemački državljanin Kristijan Šmit kao samozvani visoki predstavnik nije imao nikakva ovlašćenja za donošenje „Odluke kojom se donosi Zakon o izmjenama i dopunama Krivičnog zakona Bosne i Hercegovine“, kojom je izmislio novi član 203a, koji glasi: “Neizvršavanje odluka visokog predstavnika“, kojim je propisao da „službeno lice u instituciji Bosne i Hercegovine, Federacije Bosne i Hercegovine, Republike Srpske, Brčko distrikta Bosne i Hercegovine, ili u kantonu, gradu ili opštini ili lokalnoj zajednici ili bilo kojem organu lokalne uprave i samouprave, ili odgovorno lice koje ne primijeni, ne provede, ne izvrši ili na drugi način ne poštuje odluku visokog predstavnika za Bosnu i Hercegovinu, ili koje spriječi odnosno na drugi način omete primjenu, provođenje ili izvršenje takve odluke,
kazniće se kaznom zatvora od šest mjeseci do pet godina.
Za krivično djelo iz stava (1) ovog člana izreći će se mjera bezbjednosti zabrane vršenja dužnosti.“
U skladu s članovima 113. i 114. ovog zakona, osuda za krivična djela iz stava 1. ovog člana ima za pravnu posljedicu osude:
a) prestanak službene dužnosti i prestanak zaposlenja;
b) oduzimanje odlikovanja;
c) zabranu vršenja službene dužnosti u zakonodavnom, izvršnom, pravosudnom, upravnom ili bilo kojem organu koji se u cijelosti ili djelimično finansira iz javnih sredstava;
d) zabranu sticanja službene dužnosti u zakonodavnom, izvršnom, pravosudnom, upravnom ili bilo kojem organu koji se u cijelosti ili djelimično finansira iz javnih sredstava.”
Shodno svemu navedenom, ovom odlukom Narodna skupština Republike Srpske se još jednom jasno očituje da Kristijan Šmit nije legalno izabran za visokog predstavnika za BiH, te se utvrđuje da Kristijan Šmit nema nikakva ovlašćenja po osnovu međunarodnog prava, i da su sva njegova pismena, ništava i pravno neobavezjuća za bilo koga, pa je postupanje na osnovu takvih pismena proptivpravno.
Pored navedenog, jedan od razloga za donošenje ove odluke leži u činjenici da Aneks 4 Dejtonskog sporazuma odnosno Ustav BiH nije ustanovio nadležnost nivoa BiH za policijske poslove, pa time „Državna agencija za istrage i zaštitu – SIPA“ kao oružana snaga izvan nadležnosti Republike Srpske, nastala intervencijama stranih predstavnika, podliježe odredbi člana 5.5. Aneksa 4 – Ustava BiH po kojoj „nijedan entitet ne smije prijetiti ili koristiti silu protiv drugog entiteta, a oružane snage jednog entiteta ni pod kojim okolnostima ne smiju ulaziti ili se zadržavati na području drugog entiteta bez saglasnosti vlade ovog drugog entiteta i Predsjedništva Bosne i Hercegovine.“
Naime, Republika Srpska je odlučna da doslijedno poštujući član 3.3. Aneksa 4. – Ustava BiH po kojoj će se „entiteti i svi njihovi dijelovi u potpunosti pridržavati Ustava BiH, koji ima prednost nad onim odredbama zakona Bosne i Hercegovine, kao i ustava i zakona Еntiteta koje nisu u skladu s njim,“ donijeti zakon kojim će ograničiti bilo kakvo djelovanje i postupanje Tužilaštva BiH, Suda BiH i SIPA-e, kao vanustavnih agencija na području Republike Srpske. Ovom odlukom propisuje se da će se do donošenja navedenih zakona i pratećih propisa, zabranjuje djelovanje navedenih vanustavnih institucija sa nivoa BiH, kao protivpravno.
Pored toga, Republika Srpska ovom odlukom traži povlačenje svih predstavnika srpskog konstitutivnog naroda i Republike Srpske na nivou BiH kao i svih zaposlenih iz reda srpskog naroda u zajedničkim institucijama BiH, te zadužuje Vladu Republike Srpske da obezbijedi materijalno-tehničke uslove za njihovo pruzimanje u institucije Republike Srpske.
Republika Srpska ovom odlukom snažno naglašava karakter Dejtonskog sporazuma kao međunarodnog ugovora i poziva na poštivanje međunarodnog prava. Naime, Ustavni sud BiH svojom Odlukom broj 5/98 tačkom 19. određuje: „Za razliku od ustava mnogih drugih zemalja, Ustav BiH u Aneksu 4. Dejtonskog sporazuma je sastavni dio međunarodnog sporazuma. Stoga se član 31. Bečke konvencije o ugovornom pravu – koja utemeljuje opšti princip međunarodnog prava, a ti principi su prema članu 3.3.(b) Ustava BiH „sastavni dio pravnog poretka Bosne i Hercegovine i entiteta“ – mora primjenjivati u tumačenju svih njegovih odredbi, uključujući i Ustav BiH.“
Ovo potvrđuje i i Еvropska komisija za demokratiju putem prava – (Venecijanska komisija Savjeta Еvrope), mišljenjem pod brojem 337/2005 od 10/11. juna 2005. godine, kada je razmatrala pitanje: „Da li su aneksi 4. i 6. Opšteg okvirnog sporazuma za mir u BiH, jednostrani akti Bosne i Hercegovine ili međunarodni sporazumi?“, te je zaključila: „Komisija je mišljenja da anekse Okvirnog sporazuma treba smatrati njegovim sastavnim dijelom, te se moraju smatrati međunarodnim ugovorima. Njihov karakter ili tumačenje se, stoga, rukovode međunarodnim pravom, naročito Bečkom konvencijom o pravu međunarodnih ugovora.“
Članom 60. Bečke konvencije o pravu međunarodnih ugovora, pod nazivom „Prestanak ili suspenzija primjene ugovora kao posljedica njegove povrede“, regulisano je sljedeće: „Bitna povreda dvostranog ugovora od jedne strane ovlašćuje drugu stranu da se pozove na povredu kao na uzrok prestanka ugovora ili suspenzije njegove primjene u cijelosti ili djelimično.“ Shodno navedenom, Republika Srpska ovom odlukom poziva Federaciju BiH kao drugu ugovornu stranu, da se izjasni o vraćanju na doslednu primjenu Ustava BiH kao međunarodnog ugovora te propisuje da ako se Federacija BiH ne izjasni o doslednoj primjeni Aneksa 4. – Ustava BiH, Republika Srpska će kao strana preduzeti korake u skladu sa Bečkom konvencijom o pravu međunarodnih ugovora i drugim aktima međunarodnog prava.
Kako bi se osigurao pravni poredak i opstanak Republike Srpske i njenih institucija, ovom odlukom je propisano da se obavezuju svi organi i institucije Republike Srpske kao i svi predstavnici Republike Srpske u organima na nivou institucija BiH na striktno poštovanje ove Odluke, piše Atv.
srpskainfo.com