Princ Filip Karađorđević objavio je retko viđenu i dobro skrivanu fotografiju svog dede Kralja Petra II Karađorđevića koji je rođen na današnji dan, u Beogradu, na Kraljevskom Dvoru, pre tačno 100 godina.
Na fotografiji se vidi mladi, jedva punoletni Kralj Petar II koji sedi u kraljevskom tronu, sa krunom na glavi. Na kralju su i ostale kraljevske insignije: kraljevskim skiptar i šar, isti oni koje je na svom krunisanju nosio i njegov deda Kralj Petar I.
Objavivši ovu fotografiju koja je deo arhiva Ljudskog muzeja Rogoška Slatina, unuk Kralja Petra II, princ-naslednik Filip uputio je i poruku o svom dedi, za koga kaže da je na svojim leđima poneo svu muku, jad i čemer našeg naroda, te da „nije otišao iz zemlje svojom voljom i nije ukrao nikakvo zlato!“.
Poruku Princa-Naslednika Filipa prenosimo u celosti:
Moj deda, mučenički Кralj Petar II Кarađorđević, koji je rođen na današnji dan pre tačno 100 godina, na svojim leđima poneo je svu muku, jad i čemer našeg naroda. Кralj-Dečak, kako je neretko bio nazivam, u najtežim vremenima svetske istorije na svojim, tada još uvek nejakim plećima, nosio je preveliko i preteško breme. O Кralju Petru II su se i narod i ratni saveznici toga vremena teško ogrešili, i ceo svoj život u izgnanstvu proveo je rastrzan željom da se vrati u Otadžbinu.
Kralj-Dečak, kako je neretko bio nazivam, u najtežim vremenima svetske istorije na svojim, tada još uvek nejakim plećima, nosio je preveliko i preteško breme. O Kralju Petru II su se i narod i ratni saveznici toga vremena teško ogrešili, i ceo svoj život u izgnanstvu proveo je rastrzan željom da se vrati u Otadžbinu.
Imao je tragediju da kao dete ostane bez oca. Kada je 9. oktobra 1934, u Marselju, ubijen kralj Aleksandar, bio je to najtragičniji moment međuratne Jugoslavije. Mladi kraljević Petar u vreme ubistva oca nalazio se u Engleskoj gde je upućen na školovanje. Imao je tada samo 11 godina. Nakon toga, maloletni kralj Petar II svo vreme provodi u Jugoslaviji dok je Knez Pavle upravljao zemljom kao prvi namesnik, u iščekivanju punoletstva kralja Petra II. Pučisti su 27. marta 1941. proglasili mladog kralja Petra II punoletnim, da bi ga potom, mimo njegove volje, odveli u emigraciju.
Bila je to situacija koju su doživele brojne krunisane glave tokom Drugog svetskog rata pošto je nacistička Nemačka okupirala veliki deo Evrope. Počev od kralja Norveške Hakona VII, do grčkog kralja Đorđa II. Manje više svi oni su se tokom rata, privremeno, zajedno sa svojim vladama našli na tlu Britanije ili njenih poseda. Većina se po okončanju rata vratila u svoje zemlje. Sudbina kralja Jugoslavije Petra II Karađorđevića bila je međutim mnogo tragičnija. Komunističke vlasti u Jugoslaviji zabranile su Kralju i Kraljevskoj porodici povratak u Jugoslaviju, i Kralja Petra II proglasili državnim neprijateljem. Moj deda se, ponovo ne svojom voljom, nikadaviše nije vratio u svoju zemlju.
U junu 1941. doveden je u Englesku, gde je prihvaćen kao simbol protivljenja nacizmu. U to vreme kralj Petar II je u Britaniji prikazivan kao neka vrsta uzora otpora Nemačkoj. Slavljen i uvažavan, iako neiskusan, mladi kralj se u novoj poziciji, okružen lukavim političarima i diplomatskim uticajima, teško snalazio.
Jedan od najčešće korišćenih argumenata proteklih decenija protiv Kraljevske porodice je da je Kralj Petar II Karađorđević u aprilu 1941. godine „pobegao iz zemlje i poneo narodno zlato“.
Kralj Petar nije ukrao narodno zlato i nije živeo bogato u emigraciji. Jedan gram zlata on nije razmenio! Ovu priču su sistematski po završetku Drugog svetskog rata proturali protivnici monarhije i, kao mantru, preneli je na svoje potomke. Kraljevina Jugoslavija dočekala je Drugi svetski rat sa stabilnim rezervama i neposredno pre ratnih sukoba planski je nastojala da sačuva novac i zlato i skloni ih na sigurno. Ipak, tokom povlačenja prema Crnoj Gori morala je da spali velike emisije novčanica, kako novac ne bi došao u ruke okupatora. I to je bila jedinstvena mera u istoriji monetarne politike jedne države. Sve ono što od ličnih stvari nije uspeo da ponese kralj ili drugi članovi kraljevske porodice prilikom evakuacije, u ratnim i poratnim godinama, do današnjeg dana, bilo je predmet okupatorske, a zatim organizovane državne pljačke i otimačine. Podizgovorom brige za kulturno-istorijsko nasleđe, država je otimala privatnu imovinu Karađorđevića. Najveći deo tog blaga danas se nalazi u muzejima ili u famoznom sefu 555 Narodne banke Srbije. Ono malo porodičnih dragocenosti koje su članovi kraljevske porodice uspeli da ponesu sa sobom u emigraciju, nisu uspeli da sačuvaju jer su u godinama egzila i nemaštine bili prinuđeni da rasprodaju gotovo sve što su imali kako bi preživeli.
O rezervama zlata Kraljevine Jugoslavije, koje su bile sklonjene zbog najezde okupatorske vojske, postoje jasni dokazi, pisani tragovi: gde su i kada bili sklonjene, kako su trošene i kada su posle rata vraćene u Jugoslaviju. Kralj Petar II i Kraljevska porodica najveća su žrtva laži i besprizorne propagande komunističkog režima. Zbog te propagande, deo naroda ga je tako nepravedno osudio i okarakterisao kao izdajnika, prihvatajući na taj način sve komunističke zamke i propagandu prosipanu kako bi mladog nesrećnog Kralja odaljili od svog naroda. Ali, kao što znamo, Bog je iznad svih nas, i nema te laži koja može večno živeti. Istina kad-tad ugleda svetlost dana. Nepravda nad mojim dedom, Kraljem Petrom II delimično je ispravljena kada su njegovi zemni ostaci iz Amerike preneti u Otadzbinu i 26. maja 2013. sahranjeni u porodičnom mauzoleju