Grobnica narodnih heroja na Kalemegdanu ponovo je danas oskrnavljena od strane vandala koji su ostavili poruku “Ratko Mladić je heroj a ne ovi. Grafiti su ispisani na godišnjicu smrti Ive Lole Ribara.
Prije nekoliko mjeseci na mjestu na kojem su sahranjeni Đuro Đaković, Moša Pijade, Ivan Milutinović i Ivo Lola Ribar uz četiri slova “S” ostavljena je poruka “Titove ustaše”.
Sve što se dešava posljedca je revizije istorije i orkestrirane hajke na vrijednosti koje je baštinila bivša država a djela ljudi koji su proglašeni za narodne heroje Jugoslavije javnost polako zaboravlja.
Đuro Đaković je bio prva žrtva Šestojanuarske diktature kralja Aleksandra Karađorđevića a ulogu žrtve nije mu osporila ni jedna od mnogobrojnih revizija istorije koje ga ni na koji način nisu mogle dovesti u vezu sa bilo kojim nedjelima koja se pripisuju komunistima. Brojne fabrike nosile su njegovo ime, a ulice i trgovi nose i danas jer se radi o ličnosti koja se nikada nije stavljala u negativna kontekst.
Đaković je 1928. na kongresu tada zabranjene KPJ u Drezdenu izabran za jednog od dva vodeća sekretara i postao de fakto lider partije. Godinu dana kasnije uhapšen je u Zagrebu ( aprila 1929. godine) zajedno sa sekretarom Crvene pomoći Nikolom Hećimovićem. Nakon mučenja njih dvojica odvedeni su na Jugoslovensko – Austrijsku granicu i ubijeni bez ikakvog suda po naređenju komandanta žandarmeriskog puka potpukovnika Radivoja Ristića u policijski insceniranom pokušaju bijega.
Oni su ubijeni na teritoriji Austrije a naknadna obdukcija pokazala je da su pogođeni hicima s preda a na njih je pucano iz neposredne blizine. Oni su bili prve žrtve Šestojanuarske diktature u kojoj će kasnije bez ikakvog suda biti ubijeni brojni jugoslovenski komunisti uključujući i sedam sekretara SKOJ-a.
Fotografija sa ilustracijom ubistva Đure Đakovića i Nikole Hećimovića, kao i njihovim portertima.
Đurin sin, Stjepan Đaković, rođen 1912. godine u Sarajevu, također je bio član KPJ te je kao učesnik NOP-a u Hrvatskoj ubijen od ustaša u Zagrebu, 1942. godine.
Đuro Đaković je na udaru revizionista u Srbiji prvenstveno zbog odluka Dresdenskog konkresa KPJ iz 1928. godine. Tada je KPJ po nalogu Kominterne donijela odluku da podrži sve nacionalne pokrete koji se bore za oslobođenje potlačenih naroda a na spisku organizacija kojima traba biti pružena podrška našle su se hrvatske Ustaše i makedonski VMRO koji će izvršiti i atentat na kralja Aleksandra.
Ipak efektivna saradnja komunista sa hrvatskim i makedonskim nacionalistima nikada nije uspostavljena a odluka o tome donesena je puno prije nego što su ova dva pokreta pokazala svoj karakter. Na istoj platformi Komintertne jugoslovenski komunisti uspostavili su sa Četnicima efektivnu vojnu saradnju trinaest godina kasnije tokom stvaranja Užičke Republike a i to se dogodilo prije nego što je taj pokret pokazao svoj karakter.
Zbog toga je sporno što osude dolaze iz države koja je potpuno rehabilitovala Četnički pokret a koji ima otvorenu vojnu saradnju sa ustašama za vrijeme i nakon postojanja logora Jasenovac što se ni na koji način ne može dovesti u istu ravan sa odlukama KPJ iz 1928. godine.