Foto:WikipediaCC
Biti dete ovog stoleća na (post)jugoslovenskom podneblju, u ovo sitno vreme znači formirati se u mraku moralnog agnosticizma gde su i najuzvišenije svetinje travestirane licemernom manipulacijom i podređene politikanskoj trgovini radi pukog preživljavanja od izbora do izbora.
Piše: Vojislav Durmanović (Preokret.info)
Svaki pokušaj izdizanja iz te pustinje poluintelektualnog džahilijeta vuče za sobom senku rezignacije. Primera radi, gimnazija koju sam pohađao dičila se stogodišnjim kontinuitetom samo da bi se o velikom jubileju otkrilo da je Orden bratstva i jedinstva kojim je 1969. odlikovana predsedničkim ukazom za kolosalne zasluge u NOB-u – kakav je, poređenja radi, primio i časni muftija Kurt – misteriozno izgubljen u tranziciji. Ipak, dešavanja ovog Vidovdana zbog svoje ilustrativnosti zavređuju poseban pregled u dugoj javnoj hronici beščašća i nedostojanstva distopijskih razmera.
Čerčil je jednom rekao da budžet za kulturu ne sme biti okrnjen ratnim merama jer šta onda uopšte branimo. General Perišić nije pomislio šta bosanskohercegovački Srbin može da brani posle srpskog Monparnasa kada ga je povlačenjem nadmoćnijih snaga JNA 14. juna 1992. kukavički i vojnički katastrofalno prepustio na milost i nemilost varvarstvu HOS-ovskih bandita.
Na protekli Vidovdan, da groteska bude potpuna, ta ratna trgovina ljudskim mesom potvrđena je mirnodopskim sredstvima: zamenik predsednika Gradskog vijeća Mostara iz reda srpskog naroda, SNSD-ov kadar Velibor Milivojević pridružio se vijećnicima hrvatskih stranaka u obaranju SDP-ove inicijative o uvrštavanju na dnevni red naloga OHR za promenu naziva ulica po ustaškim zločincima poput Mile Budaka i Jure Francetića.
Dakle, neko ko se deklariše kao prvi legitimno izabrani zastupnik srpskih nacionalnih interesa posle decenija obespravljenosti povratnika u dolini Neretve, zajedno sa onima koji ih decenijama diskriminišu otvoreno vređa elementarno dostojanstvo svojih birača simbolički stajući na stranu rehabilitacije NDH.
Onima koji će reći da je srpski vijećnik ipak glasao za formiranje komisije za preimenovanje ulica i da će zahtev OHR svakako biti ispoštovan uz drugačiju proceduru treba da je poznata ona priča o mravu koji nosi kapljicu da pokaže na kojoj je strani, jer daleko od toga da je ova Milivojevićeva servilnost HDZ-u izolovani incident.
Taj bi argument još imao smisla da Milivojević misli svojom, a ne glavom svojih šefova u banjalučkoj centrali SNSD, koja je od početka demokratizacije političkog života u Mostaru prošle godine podredila interese Srba u HNK prohrvatskom lobiranju na državnom nivou, a svoj stranački monopol krunisala nedavnim istupanjem iz Koordinacije srpskih udruženja u Mostaru koja je svojim angažmanom na prošlim izborima najzaslužnija što Srbe neko sa tada ujedinjene liste Ostajte ovdje u ovom mandatuuopšte predstavlja.
Da SNSD ne tretira srpski narod Mostara i doline Neretve kao taoce za raskusuravanje i glasačku marvu, onda bi se, umesto masnog uhlebljavanja svojih članova iz graničnih opština u RS po izmišljenim sinekurskim položajima, zauzeo za osnivanje srpske gimnazije koja bi u segregiranom mostarskom društvu bila motor integracije kao što priliči srpskoj zajednici koja je kroz istoriju bila njegova najvitalnija i najprogresivnija komponenta.
Postojala je u raznim krugovima od komentatora na srpskoj desnici do kandidata sa liste Naše stranke zamisao da se separatizam HDZ u formi tzv. hrvatskog izbornog pitanja može ili učiniti korisnim partnerom, ili upristojiti i pacifikovati kompromisnim izlaženjem u susret njegovim zahtevima i uslovima, kao da je, da parafraziram jedan komentar Miloša Crnjanskog iz Ideja od 4. maja 1935, aksiom javnog delovanja kod nas danonoćno udovoljavanje bahatim prohtevima i običnim spinovima hrvatskih političara.
Šta je krajnji rezultat te paćeničke paralogike i zabluda da se supstancijalno zlo može pripitomiti te da će ustaše tako biti manje ustaše – ponovno prepuštanje budućnosti kulturne prestonice prekodrinskih Srba i cele BiH onima koji su srušili Stari most pod zaštitom UNESCO, slave Crnu legiju i mole se Stepincu! A ako je Hajne prorokovao da onaj ko spaljuje knjige, spaljivaće i ljude, pitanje je vremena šta je sledeće posle macolama smrskanog Bogdanovićevog groblja.
U susret prazniku, na drugom kraju jugoslovenskih zemalja, novosadska Gradska uprava za urbanizam odobrila je početak radova na postavljanju tzv. Spomenika nevinim žrtvama 1944-1945. Miloš Vučević, SNS-ov gradonačelnik Novog Sada, drugog po važnosti grada u Srbiji, samo je potvrdio navode da je reč o klasičnoj trgovini između Vučića i Orbana izjavom da je u pitanju vraćanje duga lideru SVM Ištvanu Pastoru zbog njegovog razumevanja za spomenik Petru I Karađorđeviću u Subotici. A ko su to nevine žrtve sa spiskova pogubljenih od strane partizana po oslobođenju od Hortijeve strahovlade koje je sastavila kontroverzna Državna komisija za ratne zločine posle 12. septembra 1944? Da li je to Mikloš Nađ, okupacioni gradonačelnik Novog Sada, ili Đula Zombori, upravnik policijske kapetanije za vreme racije u Bačkoj, ili Geza Batori, žandarmerijski potpukovnik koji je zapovedao odredima u toku racije, ili pak Imre Balog i Janoš Tot, koji su lično uzeli učešće u zverskim ubistvima srpskih civila? Zar su to srpski kvislinzi poput Miloša Petrovića, poslanika Ugarskog sabora, Pavla Popovića, Vojina Brkića, Milana Sivačkog i Miloša Francuskog koji su cinkarili svoje sunarodnike, komšije i prijatelje fašističkim dželatima te putem štampe huškali na pokolje nad sopstvenim narodom?
Kod god je dakle pomislio da srpska politička kultura ne može biti bizarnija dočekao je da na Vidovdan 2022. eksponenti dve ubedljivo najveće i vladajuće srpske stranke u Srbiji i RS sa neprikosnovenim kultovima ličnosti koji pršte od patriotske retorike jedinih zaštitnika svega srpskog daju svoj glas za očuvanje i dizanje spomenika najzloglasnijim dželatima u istorijskim gradovima-mučenicima, a sve u sklopu dilova na makro planu sa baštinicima istih tih zločinačkih ideologija.
Odbiti njihove danajske darove i lažne priče, ne biti oportuni mitlaufer agendi koje nas žive sahranjuju, ne pristati na ima da te nema, ne prezati od raskida sa mejnstrimom– golemo je i katarzično opredeljenje, jer to znači biti kočićevski gladan i prezren kao pas, čak i u anonimnosti provincije, katkad i jurodiv, a slobodan kao Bog. U ovo apokaliptično doba, ta prezrenost znači obnovu zaboravljenog dostojanstva i vrhunsko otkrovenje individualnosti, jedino tlo pod nogama, i suštastvenija je od svakog afirmativnog priznanja. Da li je to isti onaj osećaj sa kojim su se Osman Đikić i Silvije Strahimir Kranjčević seljakali po depresivnim varošicama pred meternihovskim metodama Hedervarija i Kalaja? Samo tako i onda, jedino tom stazom, sine moj, baš kao u stihovima Radjarda Kiplinga, bićeš čovek.
Tekst preuzet sa portala Preokret.info