Izjave Milorada Dodika ne treba naročito ili još bolje uopšte analizirati. Ustrajati u trudu dokazivanja i objašnjavanja da je većina onoga što političari u BiH izblebeću kampanjska manipulatorska jalovina za histerizovanje i traumatizaciju neukih i neobavještenih, besmislenije je od Sizifovog posla, budući da Sizif cijeloga života uzbrdo gura samo jedan kamen, dok izjave Milorada Dodika i sviju onih koji mu nešto odgovore/poruče itd. predstavljaju toliko nezaustavljivu lavinu gluparija i idiotluka, da je ni cijela brigada Sizifa ne bi bila u stanju iskontrolisati.
Pa ipak, ono što je Dodik izjavio povodom godišnjice spašavanja američkih vojnika, od strane JVUO Draže Mihailovića u akciji “Halijard” 1944., zahtjeva pažnju, ne radi onoga na šta smo već navikli, a to su praseći i janjeći fond i tri, četiri rečenice podilaženja mejnstrimu dogovorenih laži, već zbog toga što, zapravo, jeste suština onoga što Dodikova politika, suštinski, jeste.
Piše: Vuk Bačanović
Rečenica ide ovako: “Nažalost, Titov režim ignorisao je stradanja Srba u Јasenovcu, Pagu, Јadovnu, Hercegovini, tako su pokušali da prećute istinu o ovom događaju. Međutim, činjenica je da je četnička vojska čuvala slobodu narodu na Ozrenu. Narod je vjerovao u Srbiju i četničkog komandanta generala Dragoljuba Dražu Mihailovića.”
Bespotrebno je sada ulaziti u dokazivanje da je tvrdnja o navodnom prešućivanju srpskih stradanja u SFRJ neopisiva glupost i laž, o kojoj svjedoče tone novinskog, akademskog, dokumentarističkog materijala, plus sam kompleks i muzej u Jasenovcu koji su posjećivale đačke ekskurzije iz cijele zemlje. To je difamacija po svaku cijenu, a radi manipulacija onim društvenim talogom kojem je mozak odavno ispran takvim kafanskim izmišljotinama.
Ono što je bitno jeste pohvala četničkoj vojsci upravo u kontekstu akcije spašavanja američkih pilota, koja se dešavala u periodu kada je Draža Mihailović, zbog kolaboracije sa Nijemcima, već bio otpisan od strane saveznika jeste činjenica da se, zapravo, radilo o pripremanju terena za budući Hladni rat.
Orden Mihajiloviću dio hladnoratovske propagande
Tako da je američka vojnoonavještajna služba (OSS), delegirala generala Vilijema Donovana da obnovi veze s Mihailovićem koji je već određen za potencijalnog vrijednog saveznika u budućoj borbi protiv sovjetskog bloka.
Što je bio i razlog zbog kojeg je posthumno odlikovan najvišim američkim priznanjima, a predsjednik Hari Truman, tom prilikom, uprkos dokazima o tome da su četnici neke američke pilote predavali Nijemcima, izjavio da se “Mihailović na izuzetan način istakao kao vrhovni komandant jugoslovenskih oružanih snaga, a kasnije i kao ministar rata, organizovanjem i vođenjem veoma važnih snaga otpora protiv neprijatelja koji je okupirao Jugoslaviju, od decembra 1941. godine, do decembra 1944. godine.”
Treba voditi računa da su ove riječi izrečene u kontekstu hladnoratovske propagande, kada su i mnogi bivši nacisti, a ne samo desničarski kolaboratori, postajali hvalevrijedni i ugledni funkcioneri slobodnog svijeta, poput Hitlerovog glavnog obavještajca Rajnharda Galena koji je za potrebe CIA organizovao obavještajne strukture Zapadne Njemačke, ili jednog od vodećih nacističkih ideologa koji je učestvovao u kreiranju Konačnog rješenja jevrejskog pitanja, Emila Augsburga koji postaje uposlenik CIA-e kao “ekspert za sovjetska pitanja”.
Treba li dodati da je u nedavno deklasifikovanim izvještajima iste agencije planetarnog ugleda nazivan “iskrenim idealistom bez predrasuda, koji voli dobru hranu i kvalitetno vino”.
Vratimo se Dodiku, političaru koji se u površnim analizama raznih histerika predstavlja kao produžena ruka ruske politike i ideologije Ruskog mira na Balkanu, iako stvari, u ideološkom pogledu, stoje potpuno drugačije.
Od samog početka svoje karijere kao predsjednik nečega što se zove Savez nezavisnih socijaldemokrata, dakle stranke čije su članstvo činili mahom bivši komunisti partizanskog, projugoslovenskog, a time i prosovjetskog i prosovjetskog raspoloženja, Dodik okreće kormilo najprije ka zapadnom ekonomskom i vrijednosnom neoliberalizmu, da bi slabljenjem te ideologije, sve više pristajao uz novi evropski konzervatizam i nacionalizam, koji podrazumijeva i rigidni antikomunizam, oličen u tobožnjem “povratku tradicionalnim vrijednostima”, a ustvari boflilzaciju identiteta normiranjem najblatantnijih istorijskih falsifikata i romantizacijom koljača nevinih ljudi.
Za razliku od Rusije u kojoj, čak i uz kritički odnos prema vođama Oktobarske revolucije, niko ne bi bio toliko lud da državničke počasti odaje Andreju Vlasovu, generalu Crvene armije koji ušao u kolaboraciju sa Vermahtom, u vrijednosnom sistemu koji uspostavlja SNSD na čelu sa Miloradom Dodikom, relativizacije uloga kolaboratora s nacistima i počinioca i naredbodavaca najstrašnijih zločina na etničkoj osnovi je dio savršenog slijeda barbarogenijske vesternizacije srpskog javnog mnijenja.
Treba li napomenuti da je Vrhovni sud Ruske Federacije odbio svaku mogućnost rehabilitacije Vlasova, kao i preispitivanje te odluke, dok spomenik njemu i kolaboracionistima tzv. Oslobodilačke vojske Rusije danas, ne bez razloga, krasi jedino ulice Njujorka. Jer kako lakše uništiti neku zemlju, nego na način da joj se slobodarske vrijednosti zamijene mizernom računicom kolaboracionizma i kompradorstva?
Ozbiljna država ne bi prihvatila poigravanje sa svojom istorijom
Dakle, za razliku od Rusije koja, kao – ma šta mi o njoj mislili – ozbiljna država, nije prihvatila neozbiljno zapadnjačko poigravanje sa svojom istorijom i naslijeđem, spomenici Draži Mihailoviću građeni širom SAD su 90-tih dobili svoje replike širom onoga što se danas popularno naziva srpski svijet, a njegova rehabilitacija, sa sve prigodnim propagandnim citatima američkih predsjednika, postaje opšte mjesto otrovnog ispiranja mozga čak i dobronamjernim ljudima.
Bili su ti kopi pejstovani spomenici, zapravo, dio demokratskih promjena, koje su samo drugo ime za zapadnu ideološku kolonizaciju bivših jugoslovenskih prostora i lišavanja srpskog i drugih južnih Slovena zajedničkog borbenog dostojanstva i digniteta, pri čemu je jedan od ključnih sprovodilaca takve travestije u srpskom narodu Milorad Dodik. Koji tu ulogu okončava kolaboracijom s različitim kriptonacistima od austrijskih slobodara, pa do Janše i Orbana.
I koji kao takav uopšte nije smetnja ni onome što je ostalo od neoliberalnog zapada i njegovih iluzionizama i prevara oličenih u SAD i Britaniji koji je takve uvijek što skriveno što otvoreno podržavao, posebno zbog njihovog svađalačkog potencijala tako vrijednog u doprinosu nemogućnosti nastanka bilo kakve ozbiljne konkurentske države na etnički šarolikim prostorima.
Što ne objašnjava samo Dodikovu slobodu da govori i radi šta hoće, već da on, u smislu procesa vesternizacije, dolazi u paketu ne samo s ustašom Čovićem i mladomuslimanom Izetbegovićem, već i sa pajacolikom figurom Željka Komšića koji nasmijava svjetski desničarski auditorijum tvrdnjama da se bori protiv zadnjih ostataka komunizma u BiH. I na šta se na kraju sve to svodi?
Isključivo i samo na brutalno unižavanje obeznanjene sirotinje, koja nema nikakve budućnosti osim da bude polupismena masa, dekor na skupovima na kojima će joj se objašnjavati da su joj đedovi koji su s puškom u ruci vojevali za slobodu idealistički idioti, jer se nisu borili za blagodati zapadne kolonizacije zemlje i umova, etničku mržnju i podjele i gubitak najrudimentarnijeg dostojanstva. Visoka se cijena plaća za uživanje u vlastitom zajebavanju.
Tekst preuzet sa portala Preokret.info
*Izneseni stavovi predstavljaju stav autora i ne moraju nužno označavati mišljenje redakcije magazina Novi Dani.