Dakle, kada Milorad Dodik govori o hodži koji “arlauče”, ili ljudima iz Sarajeva koji se moraju kupati prije nego što dođu u Banjaluku jer imaju specifičan miris, onda on nikako ne prenosi poruke Rusije čiji predsjednik javno zastupa da crtanje karikatura poslanika Muhameda nije sloboda izražavanja…
Izjava mađarskog premijera Viktora Orbana da BiH predstavlja sigurnosni izazov za EU zbog toga što u njoj živi 2 miliona muslimana iznenađujuća je samo onim ljudima koji su vrlo naivno shvatali koncept Evrope i “evropskih vrijednosti”. Za razliku od onih koji su ga dobro shvatali, ali su se radi vlastite koristi, svejedno pravili slijepi od očiju.
Jasno je da je EU zapadnohrišćanski i zapadnoateistički/kulturološko hrišćanski klub, koji će tolerisati taman onoliko muslimana koliko je potrebno za popunjavanje jeftine radne snage i onoliko pravoslavnih koliko ih je potrebno da budu kulturološki i ideološki prekodirani i iskorišteni protiv Rusije. A to je, ujedno i razlog zbog kojeg ni Turska ni Rusija nisu primljene u EU, iako su i jedna i druga bila voljne da joj se pridruže i Uniji nudile vrlo povoljne aranžmane.
Piše: Vuk Bačanović
EU, u skladu sa svojim naopakim, ali legitimnim interesima, jednostavno ne želi izmjenu svoje demografske strukture, a pogotovo ne tako da dozvoli neograničeni priliv muslimanskih odnosno pravoslavnih masa koje su identitetski i kulturološki snažno utemeljene u svojoj kulturi i civilizaciji, a pogotovo iza onih iza kojih stoje mnogoljudne države sa snažnim lobističkim potencijalima.
I u tome nema pretjeranih razlika između liberalnih i hrišćansko-konzervativnih i neofašističkih snaga u Evropi, koje su u ideološkom sukobu oko tobožnjih prava “rodnih manjina” ili tobožnje “zaštite obitelji”, ali evropski posao obavljaju podjednako perfidno.
Prve će, doduše, više slijediti američku, uveliko propalu, politiku neprestanog vojnog pritiska na Rusiju i u tu svrhu, otvoreno ili prikriveno, podržavati antiruski i generalno antislovenski šovinizam i formiranje Ukrajine kao antirusije, dok će drugi, poput Orbana, popularnost sticati na širenju antimuslimanske histerije, to jest opasnosti muslimanskog demografskog preuzimanja Evrope.
Pa ipak suštinska poveznica i jednih i drugih je ono što od silnih histeričnih reakcija na Orbanovu izjavu izrečenu u sklopu vlastite mađarske predizborne kampanje, javnosti u BiH potpuno promaklo.
Evropski sud za ljudska prava u Strazburu, institucija osnovana od strane Vijeća Evrope, presudila je, u slučaju apelacije Komunističke partije Rumunije, koja se žalila da su je rumunski sudovi odbili regstrovati “da države imaju pravo ukinuti političke stranke koje se ne distanciraju od bivših komunističkih partija, nego nastavljaju s političkim idejama na potpuno istom tragu.”
Bez obzira na to što, kako rumunski, tako i Evropski sud za ljudska prava ovom presudom dokazuju da su politički sudovi koji sude na osnovu lažne ideologije o “dva totalitarizma”, presuđene zabrane, svakako nisu plod osnovanog straha da bi komunizam ponovo mogao postati vladajuća ideologija bilo u Rumuniji, ili bilo gdje drugo u Evropi, uključujući Rusiju.
- EU blokirala pomoć Mađarskoj od 7,2 milijarde eura! Orban poručio: Ovo je brutalna sabotaža
- Vukanović tvrdi: Dodik u zamjenu za podršku Orbana, Mađarima daje dio solarne elektrane iz sastava Elektroprivrede RS
Na kraju krajeva, svi uspješni komunistički pokreti u istoriji su u svojim počecima bili u ilegali i nisu mnogo hajali za sudove, osim za sud svoje partije. Radi se o daleko kompleksnijoj ideološkoj podlosti, koja cjelokupnim narodima poput onih u bivšoj Jugoslaviji, a pogotovo u Rusiji, Bjelorusiji i Ukrajini, a čiji su pobjednički pokreti otpora protiv nacizma bili predvođeni komunistima, želi oduzeti dostojanstvo pobjednika, a s time i nacionalno dostojanstvo u cjelini.
Srpski narod je u Drugom svjetskom ratu pobijedio nacizam predvođen Komunističkom partijom Jugoslavije, što se mnogim srpskim, a suštinski i bošnjačkim, desničarskim revizionistima ne sviđa, ali time ne postaje manje istorijski utvrđena činjenica, nezavisno o tome šta neko mislio o razdoblju komunističke vladavine koje se ne da promišljati plošno.
Evropski sud za ljudska prava svojom presudom ovo dovodi u pitanje, jer, ako su komunisti jednako totalitarno zlo kao i nacisti, pa treba kriminalizovati svaku komunističku aktivnost koja se ne ograđuje od ovog perioda, onda su, konzektventno, Srbi, kao pobjednički narod u Drugom svjetskom ratu, bili isto što i nacisti.
U što ih, sasvim u skladu sa ovom presudom, već duže vrijeme, uvjerava Milorad Dodik. I to ne zbog bliskosti s Rusijom, kako histerišu sarajevski jednako orbanovski mediji, već najprije sa kriptofašističkim austrijskim slobodarima i stavom da su to “prijatelji srpskog naroda”, a potom, ne samo interesnim već i ideološkim i savezom s Viktorom Orbanom čija je ideologija uvođenje “beskompromisne antikomunističke tradicije u zajedničku jezgru europskih vrijednosti” i čija je dužnost “stalno upozoravati one nacije u europskoj sigurnoj unutrašnjosti na postojanje vanjskih opasnosti”, to jest opasnost od muslimanskih migranata koji prijete da Evropu transformišu na način koji su “izbliza doživjele nacije u balkanskom susjedstvu na europskom južnom i istočnom perimetru.”
- Orban: Treba da spriječimo ove sankcije Dodiku, Zapadni Balkan treba da bude integrisan u EU
- Orbanov šef diplomatije: Evropski lideri da prvo saslušaju Dodika prije nego što zaprijete sankcijama!
Dakle, kada Milorad Dodik govori o hodži koji “arlauče”, ili ljudima iz Sarajeva koji se moraju kupati prije nego što dođu u Banjaluku jer imaju specifičan miris, onda on nikako ne prenosi poruke Rusije čiji predsjednik javno zastupa da crtanje karikatura poslanika Muhameda nije sloboda izražavanja, već je megafon mitleuropskih prikrivenih i otvorenih rasističkih političara koji su cjelokupnu Uniju pretvorili u zonu okruženu bodljikavom žicom i koja manje narode, a pogotovo balkanske, želi koristiti kao poslušne pse čuvare od opasnosti koju donosi “neevropskost”. Jednako kao što se nedavna inicijativa da se u Novom Sadu podigne spomenik “žrtvama komunističkog režima”, a zapravo mađarskim ratnim zločincima Királyi Honvédség-a (Kraljevskog domobranstva) odgovornim za novosadsku raciju 1942. u kojoj je ubijeno 4000 Srba i Jevreja, nije na tragu ugledanja na rusku nacionalnu kulturnu politiku koja ne samo da je kriminalizovala izjednačavanje SSSR-a i nacističke Njemačke, već bilo kakvu relativizaciju Velikog otadžbinskog rata protiv Hitlera.
Stvari stoje sasvim obrnuto, jer se Orbanu usluge moraju vraćati: suštastveno vesternofilni srpski političari programiraju samouništenje nacionalnog dostojanstva prodajući ga sitan ćar ideološkoj djeci dželata vlastitih predaka. Dželata u čijim očima nisu bili dovoljni Evropljani (šta god to da značilo) da bi imali život dostojanstveniji od neprestanog ropstva i stradanja, na isti način na koji to danas u mračnim projekcijama sljedbenika “europskih vrijednosti” nisu bosanski muslimani. Ali koji se od takve politike nisu u stanju braniti. Ne zbog toga što je to nemoguće i što se na tom putu ne bi mogli naći saveznici, već zbog toga što je bošnjačka i građanska politička i intelektualna tzv. elita zaražena identičnim virusom autokolonijalnog vesternofilstva kao i srpska.
Jer na šta se sveo sarajevski odgovor Orbanu? S jedne strane bijedničko podilaženje u stilu reisul-uleme Huseina Kavazovića, da su Evropa, Evropljani, Mađarska i Mađari, eto, olako zaboravili zasluge Bošnjaka za tu istu Evropu i Mađarsku, naročito u njenim najsramnijim epizodama Prvog i Drugog svjetskog rata, od kojih je Novosadska racija čak, u smislu broja ubijenih jedan od manjih pokolja nad, konkretno, Srbima. Uz dominantno kmečanje, tu i tamo su smo mogli pročitati i posve rasističke komentare o Mađarima kao Azijatima na koje se ne vrijedi ni osvrtati, da bi sve kulminiralo dramatičnim nastupima dvojice ljevičara, Nerzuka Ćurka i Asima Mujkića, od kojih bi čovjek očekivao nešto kompleksnije razumijevanje situacije. Ali ga ne dobija. Prvi je napisao pjesmicu u kojoj između ostalog stoje sljedeći stihovi: “Evropski muslimani, novi su Jevreji Evrope, Prvo ćemo ih politički desubjektivizirati, dio pobiti, dio raseliti, dio integrirati.”
Zanimljivo je da Ćurak u ovim mračnim projekcijama vrlo vjerovatne budućnosti evropskog kontinenta za poređenje koristi Jevreje kojima u Drugom svjetskom ratu nije bilo mogućnosti opstanka ni kroz integraciju, ni kroz raseljavanje, već su bili isključivo predodređeni za biološko istrjebljenje u gasnim komorama, a ne Srbe koji su u sklopu ondašnjih evropskih vrijednosti imali nešto “bolji” tretman u smislu disciplinovanja i uništavanja Evropi tuđih duhova. Koliko god Dodikov orbanizam bio jezivo ponižavanje drugih i srpsko samoponiženje i samootuđenje, toliko je očigledno gađenje Ćurka i njemu slične, dominantne sarajevske pameti da i Srbe uzme u obzir kao simbol stradanja i ljudske patnje, to isto, samo u ogledalu, tendencija da se kroz podložništvo zapadnom monopolu na humanost, ponizi prvi komšija “otpadnik”.
Radi se o istom Ćurku koji je NATO ulizivački proglašavao “darom s neba” i zaključio da “ulazak u NATO podrazumijeva i svojevrsnu edukaciju civilnog društva, a ne samo zakonodavne i izvršne vlasti, jer civilno društvo stvara uslove za promjenu društvenosti koja prati zvaničnu politiku. Ovi procesi proizvešće kulturu rada, za razliku od postojeće kulture smrti, koja vodi kulturi nasilja, kulturi herojstva, koja u suštini stvara kulturu nerada.”
Dakle, Ćurku koji je sam učestvovao u dehumanizaciji vlastite kulture i civilizacije, u smislu njenog banalnog svođenja na ljenost i nasilje, te obesmišljavao kult herojstva kao temelj nacionalnog dostojanstva svakog naroda, nudio nam zapadnjačke kolonijalne “Arbeit macht frei” floskule kao rješenje za sve probleme i temeljeito idiotizovao svaku vrstu opozicione misli, sada zapomaže kako ga čega sudbina Jevreja, iako mu nije smetalo da cupka uz američku i NATO čizmu dok kolonijalno ponižavala i u smrt odvela milione muslimanskih života, od Afganistana do Libije. Ali da, to je vjerovatno zbog toga što nisu imali kulturu rada, već kulturu smrti, nasilja, herojstva… sve ono što Nerzuk i razni sarajevski lajt orbanovci više ili manje transparentno pripisuju Srbima.
U tom smislu Asim Mujkić maši cijeli fudbal kada piše da je Orban “u vrijednosnom smislu na suprotnoj strani od onoga što su tradicionalno bosanskohercegovačke pluralističke vrijednosti.” i to ne samo zbog toga što su to bile jugoslovenske vrijednosti, one koje u BiH nisu postojale ni u vrijeme Bosanskog vilajeta ni Austrougarske, već isključivo u vrijeme Jugoslavije, koja je kao naša, a ne tuđa država, u BiH sistematski ukidala duh sektarijanskog nasilja skopčan sa evropejskim rasizmima, a koji su poticale kolonijalne sile. Već i zbog toga što “vrijednosti pluralizma” kao suštinski antikolonijalno djelovanje ne može inspirisati ni povesti otuđena grupa univerzitetskih birokrata i kompradorskih političara koja, pod krinkom tih vrijednosti živi, i životari od promocije istog tog kolonijalizma.
Na kraju krajeva, vrlo je očigledno da se i Srbi i Bošnjaci kao narodi koji kulturološki mnogo više pripadaju Bliskom istoku nego Zapadnoj Evropi jako teško snalaze petljajući se u trice i kučine kolonijalnog prilagođavanja i dodvoravanja ovom ili onom konceptu koji ih okreće jedne protiv drugih i na različite, vrlo perfidne, načine dehumanizuje, tako da i od sebe, a i od onog drugog “malo drugačijeg” kreiraju ponizne rijaliti klovnove i karikature, odnosno evropsko i mađarsko cvijeće zla. Zbog toga se treba vratiti na stare lekcije zaboravljenog marksističkog filozofa Frantza Omara Fanona, borca za dekolonizaciju Afrike i heroja Alžirskog rata za nezavisnost, koji za razliku od miljenika sarajevske tzv. intelektualne elite Anrija Levija nije blebetao o islamofašizmu, ili poput Orbana negirao mogućnost da hrišćani i muslimani žive zajedno kao što je to slučaj u Rusiji, već pravilno detektovao problem:
“Nacija nije samo stanje kulture, njena plodonosnost, njeno neprestano obnavljanje i produbljivanje. Ona je isto tako i nužnost. Borba za nacionalno postojanje je ta koja pokreće kulturu i otvara joj vrata stvaranja. Kasnije će pak nacija biti ta koja će obezbediti uslove i okvir neophodan za kulturu. Nacija prikuplja različite nezamenljive elemente neophodne za stvaranje jedne kulture, elemente koji sami po sebi mogu da joj obezbede kredibilitet, validnost, život i stvaralačku moć. Na isti način nacionalni karakter dotičnu kulturu načiniće otvorenom za druge kulture i omogućiće joj da utiče i prožme druge kulture. Od nepostojeće kulture se teško može očekivati da ima značenje za stvarnost ili da utiče na stvarnost. Prva nužnost je da se ponovo uspostavi nacija kako bi se ulio život nacionalnoj kulturi u strogo biološkom smislu te reči.”
Naše kulture su nakon ratova devedesetih zaista nepostojeće i zbog toga su jedino u stanju da generišu klovnovske antinacije kao što su to danas srpska i bošnjačka, a što će se promijeniti jedinu u trenutku kada ponovo razmislimo o Fanonovim riječima koje decenijama nisu izgubile na svojoj preciznosti i tačnosti: “Ostavite ovu Evropu u kojoj nikada ne prestaju da pričaju o čovjeku, ali ubijaju ljude svuda gdje ih nađu, na uglu svake njihove ulice, u svim krajevima svijeta. Oni su vijekovima gušili skoro cijelo čovječanstvo u ime takozvanog duhovnog iskustva. Pogledajte ih danas kako se njišu između atomske i duhovne dezintegracije.” Temeljne antirasističke vrijednosti hrišćanstva i islama ne samo da nisu u suprotnosti, već su potpuno komplementarne sa vrijednostima naše antifašističke borbe iz Drugog svjetskog rata koje Evropa, bilo lijevo liberalna, bilo konzervativna i neofašistička, želi da ponizi i izjednači s nacizmom kako bismo jedni drugima kopali oči do trenutka kada više ništa nećemo biti u stanju da vidimo. S tim putokazima i pametnim promišljanjem svega što nas je snašlo, moramo ponovo, zajedno, pronaći svoj put.
Tekst preuzet sa portala Preokret.info
*Izneseni stavovi predstavljaju mišljenje autora ne moraju nužno označavati mišljenje redakcije magazina Novi DANI.