Vlasti na Kubi otkazale su tradicionalnu prvomajsku paradu koja se neće održati prvi put od revolucije 1959. godine zbog nestašice goriva i drugih ekonomskih problema uzrokovanih američkim sankcijama. Svake godine stotine hiljada ljudi se autobusima sa cijelog ostrva dovezu kako bi ispunili Havanski Trg revolucije na Dan međunarodnog praznika rada, ali ove godine proslava je otkazana zbog nestašice goriva.
osljednjih sedmica na benzinskim pumpama su se formirali dugi redovi, a vozači često čekaju danima. Ranije ovog mjeseca, predsjednik Miguel Diaz-Canel rekao je da Kuba dobija samo dvije trećine goriva koje joj je potrebno, dodajući da dobavljači ne ispunjavaju ugovorne obaveze.
Dok Kuba ima pristup sirovoj nafti niskog kvaliteta, ostrvu pod sankcijama SAD-a nedostaju postrojenja za preradu. Isporuke kvalitetnije sirove nafte iz Venecuele, najvećeg kubanskog dobavljača goriva, pale su za 50 posto posljednjih godina.
Ova mala zemlja koja se revolucijom iz 1959. usprotivila američkoj dominaciji godinama ispašta zbog rigoroznih sankcija SAD-a koje su uvedene “zbog kršenja ljudskih prava”. Tako zbog sankcija ispaštaju građani Kube koji su na referendumu podržali legalizaciju istopolnih brakova, dok je LGBT populacija širom svijeta na udaru raznih desničarskih vlada sa kojima Sjedinjene Države imaju partnerske odnose.
Apsurdno, dok je Viktor Orban u zemlji članici NATO-a donosio LGBT zakone čiji je jedini cilj bio omalovažavanje i diskriminacija seksualne manjine, i dok je američka administracija nastojala produbiti odnose sa Saudijskom Arabijom u kojoj su LGBT osobe žrtve sveopšte diskriminacije, progona i javnih poniženja, vlasti Kube omogućile su sklapanje istopolnih brakova i usvajanje dece istopolnim partnerima. To nije bila mjera koju je vlast nerado provela da bi dobila neke kredite, nego je to bila odluka naroda na referendumu. Ipak ti isti građani ispaštaju pod rigoroznim sankcijama SAD-a zbog zbog “kršenja ljudskih prava”.
Rigorozne sankcije koje su uvedene odmah nakon revolucije pokušao je ublažiti bivši američki predsjednik Barak Obama ali je 2017. godine administracija predsjednika Donalda Trumpa donijela nova pravila koja i pooštrila sankcije koje je ublažila Obamina administracija. Donald Trump koji je gajio čak i otvorene simpatije prema raznim diktatorima širom svijeta i zagovarao napuštanje američke uloge “predvodnika borbe za demokratiju”, pojačao je sankcije Kubi u pokušaju da se dodvori dijelu biračkog tijela na Floridi a razlog je ponovo bio “kršenje ljudskih prava”.
Radna grupa za Latinsku Ameriku tvrdi da su kubansko-američki izgnanici čiji su glasovi ključni u američkoj državi Florida , potakli mnoge političare da usvoje stavove slične njihovim.
Kako funkcioniše američki embargo
U svom izvještaju Ujedinjenim nacijama za 2020. godinu, Kuba je navela da ukupni trošak za Kubu od embarga Sjedinjenih Država iznosi 144 milijarde dolara od njegovog početa.
Sjedinjene Države su zaprijetile da će zaustaviti finansijsku pomoć drugim zemljama ako budu trgovale neprehrambenim artiklima sa Kubom. Generalna skupština Ujedinjenih naroda oštro je osudila pokušaje SAD-a da to učine kao eksteritorijalnu mjeru koja je u suprotnosti sa “suverenom jednakošću država, nemiješanjem u njihove unutrašnje stvari i slobodom trgovine i plovidbe kao najvažnijim za vođenje međunarodnih poslova “.
Akademik Najdžel Vajt piše: „Dok američke mere protiv Kube ne predstavljaju blokadu u tehničkom ili formalnom smislu, njihov kumulativni efekat je da stave ekonomski gušt na ostrvo, što ne samo da sprečava odnose Sjedinjenih Država, već i efikasno blokira trgovinu sa drugim državama, njihovim građanima i kompanijama.”
Uprkos postojanju embarga, Kuba može, i radi, obavlja međunarodnu trgovinu sa mnogim zemljama, uključujući mnoge saveznike SAD; međutim, kompanije sa sjedištem u SAD-u i kompanije koje posluju sa SAD-om, koje trguju na Kubi, to rade pod rizikom američkih sankcija.
Grupe za ljudska prava, uključujući Amnesty International , Human Rights Watch , i Međuameričku komisiju za ljudska prava također su kritične prema embargu.
Godine 1989, s raspadom sovjetskog bloka , Kuba je bila svjedok svoje najrazornije ekonomske krize. Kubanski BDP je pao za 34 odsto, a trgovina između nacija osim Saveta za međusobnu ekonomsku pomoć (CMEA) opala je za 56 odsto. Između 1989. i 1992. godine, prekid tradicionalnih trgovinskih partnerstava sa sovjetskim blokom doveo je do pada ukupne vrijednosti kubanskog izvoza za 61%, a uvoza za otprilike 72%.