Na današnji dan 1941. godine u Beloj Crkvi Žikica Jovanović Španac ubio je iz zasjede dva Nedićeva žandarma i taj događaj je decenijama slavljen kao početak ustanka u Srbiji protiv njemačkog okupatora. Tri dana ranije na sjednici Politbiroa CK KPJ u Beogradu donesena je odluka o dizanju orožanog ustanka.
Jovanović je bio apsolvent književnosti a u KPJ se učlanio 1935. godine. Nakon toga odlazi u Španiju gdje uestvuje u građanskom ratu u borbi protiv fašista Franciska Franka. Nakon poraza neko vrijeme provodi u logoru u Francuskoj a 1940. godine uspjeva se prebaciti u Jugoslaviju. U rodnom kraju učestvuje u formiranju prvih partizanskih odreda a na tradicionalnom Ivanjdanskom vašaru u Beloj Crkvi došao je sa svojom grupom i održao govor a nekoliko mladića je odlučilo da mu se pridruži.
Ubrzo po odlasku partizana u šumu, u selo je stigla žandarmerijska patrola, koja je u međuvremenu bila obaveštena o dolasku „naoružanih komunista”. U patroli su bili narednik Bogdan Lončar i kaplar Milenko Braković, koji su počeli da rasteruju okupljeni narod kućama. Student Vladan Bojanić, koji je ostao u selu, tada je pošao za partizanima i ispričao im o dolasku žandarma, pa je Žikica Jovanović donio odluku da se vrate i razoružaju ih. Prilazeći mestu gde je bio održan zbor, oni su videli gužvu koju su izazvali žandarmi. Borci su tada zauzeli zaklon, a Žikica Jovanović je produžio preko čistine prema žandarmima i masi ljudi. Za njime su išla i trojica partizana.
Kada im se približio na petnaestak metara, neko od okupljenih je žandarmima viknuo da su stigli partizani, na šta su se oni okrenuli i sa uperenim oružjem povikali Žikici da se preda, na šta im je on odgovorio da oni predaju oružje. Jedan od žandarma tada je pucao na Žikicu, ali ga nije pogodio, na šta je on gotovo istovremeno odgovorio pucnjima iz revolvera marke „Štajer”. Jedan žandarm je odmah smrtno pogođen pao na zemlju, dok je drugi pucao, ali je i on ubrzo pao pogođen. U istom trenutku, na žandarme je pucao i jedan od partizana iz Žikicine pratnje.
Nakon pucnjave Žikica je prišao do ubijenih žandarma i uzeo njihove puške, prvi ratni plen partizana Rađevačke čete. Jovanović je poginuo 1942. godine u borbi sa četnicima a događaj u Beloj Crkvi u bivšoj SFRJ slavio se kao početak ustanka. Prvoj proslavi 1945. prisutvovao je i Josip Broz Tito, koji je predložio Jovanovića za narodnog heroja.
Nakon pada komunizma uSrbiji je aktivno počela revizija istorije. Ubijeni žandarmi koji su bili pod direktnom kontrolom njemaćkih okupacionih vlasti su 2008. godine rehabilitovani. Ubijenom Bogdanu Lončaru 2000. godine podignut je spomenik u porti Crkve Svetog Đorđa u Beloj Crkvi, a pored njega je 2002. podignut i spomenik njegovom kolegi Milenku Brakoviću.
– Lončar i Braković su ubijeni bez odluke suda i bez sprovedenog postupka, samo iz ideološko-političkih razloga, kao žrtve progona i nasilja, čime je povređeno njihovo pravo na život – naveo je sudija Gojko Lazarev u obrazloženju rehabilitacije.
Sudija Gojko Lazarev obrazložio je tu odluku svjedočenjima po kojima su “Španac i lokalni alkoholičar Cvetin Soldatović pucali na obične srpske žandarme Bogdana Lončara i Milenka Brakovića iako tamo i na 50 kilometara u okolini nije bilo nijednog njemačkog vojnika”.
Te činjenice pokazuju da to nije mogao biti početak ustanka protiv okupatora već početak borbe za vlast i komunističke revolucije – rekao je predsjednik Višeg suda u Šapcu.