Nakon samo 11 dana borbi, 17. aprila 1941. Kraljevina Jugoslavija je bezuslovno kapitulirala pred nadmoćnijim snagama Trojnog pakta.
Naime, iako je na početku invazije 6. aprila vrh vojske tvrdio da može da se suprotstavi neprijatelju, to se od početka pokazalo iluzornim.
Već u prvim danima rata postalo je jasno da Vrhovna komanda na čelu sa generalom Dušanom Simovićem ne kontroliše situaciju u Vojsci, koja se brzo raspadala na nacionalnoj osnovi. Novi šok uslijedio je 10. aprila kada je proglašena Nezavisna Država Hrvatska, a uslijedila su i brojna dezertiranja i predaje cijelih vojnih jedinica.
13. aprila, njemačke snage su probile posljednju liniju odbrane kod Konjanika i ušle u Beograd, koji su članovi vlade napustili u posljednji čas i sklonili se u Nikšić.
Tu su doživjeli novi šok kada su saznali da je kralj Petar II. Karađorđević je već odleteo u Grčku. Sa jugoslovenske strane počele su međusobne optužbe ko je kriv za tako iznenadni slom.
Bjekstvo kralja u narodu je loše prihvaćeno što su komunisti tokom rata a i godinama poslije koristili u svojoj propagandi. Zanimljivo je da su nacionalisti 90-ih pokušali potpuno prekrojiti istoriji snimajući pjesme u kojima su navodno četnici Draže Mihajlovića skrivali Kralja dok ga njegova majka sa kojom je cijeli rat proveo u Londonu, uzaludno traži.
Neki ministri su za sve optuživali Hrvate, nazivajući ih izdajom, odnosno zabijanjem noža u leđa. Hrvatski članovi, osim Ivana Šubašića, i muslimanskog predstavnika Džafera Kulenovića, već su napustili Vladu.
Na poslednjoj sednici vlade, 15. aprila, odlučeno je da Kraljevina Jugoslavija neće kapitulirati kao država, već će se predati samo vojska, dok će ministri otići u izbeglištvo da bi se pridružili kralju i uspostavili vladu u izbeglištvu. Nakon toga vojni vrh generalom Simovićem otišao u Grčku.
Dva dana kasnije, komandant Kraljevine Jugoslavije, general Danilo Kalafatović, potpisao je u Beogradu bezuslovnu kapitulaciju, prihvatajući zarobljavanje cele jugoslovenske vojske.
Među zarobljenim vojnicima pričalo se o izdaji, a pristalice Kraljevstva su govorile: “Nema kraćeg rata, nema veće sramote.”